پنجشنبه، اسفند ۱۰، ۱۳۹۱

VOA: Rumors and Realities

VOA: Rumors and Realities
Sam Ghandchi
Persian Text متن فارسی
There are so many rumors about Voice of America (VOA) and discerning the truth is very difficult. VOA is a news agency that was formed at the time of World War II and its goal was to provide accurate news and promote democratic values for its listeners in the countries that were under the fascist rule. About 70 years have passed since those days. The news that were available to the people in countries under dictatorship have changed. For example, the amount and content of news in the Soviet Union in the past or today in Communist China is not the same as what was available in Hilter's Germany. Or the news and analysis available in the press of Islamic Republic of Iran's Radio, TV and on the internal Internet is different from the news that were available 70 years ago in the dictatorial countries. This is why VOA cannot work the same way as ordinary news agencies that work in various countries and puts the news that are not available in the targeted countries in its focus which is not necessarily the same for all countries.
Considering the above reality the strategy of the Persian Service of VOA is defined. In the Charter of VOA it is said that accurate and balanced reporting in addition to promoting democratic values is the duty of this media; but, for the TV viewers, web readers and radio listeners who have access to a lot of news through the official news sources of Iran in this Information Age, the need is to focus on those news that are not available to them. Therefore, not only the news but also the analysis that is offered on VOA are works that are not broadcasted in the Iranian press, or else there would be no need for the democratic countries to help with news broadcasting for Iranians. This is why many areas for which news broadcasting in their language existed in the past, with the democratic changes and the growth of independent media in those regions, the programs of VOA have ceased broadcasting.
Basically there are two erroneous viewpoints about the strategy of Voice of America expressed in the Iran-related circles abroad:
1. The first viewpoint is brought up by those who believe the people inside Iran need the kind of news and programs that are desired by the Iranian immigrants. As it has been discussed the needs of Iranian immigrants is different from the needs of Iranians inside Iran (1). In the recent years when the number of Iranian immigrants have increased, the media that have the immigrants in their focus have grown abroad and the publishers of such media are well known. Basically immigrants want to live better in the United States and other countries where they have immigrated to and they also want better relations between the U.S. and Iran regardless of whether Iran's political regime is to their liking or not, because they want to be able to travel easily to Iran and comfortably have trade relations with their home country. Of course, just like many Iranian exiles they are worried about the prospects of war with Iran although emphasizing on human rights conditions for the relations of the two countries will not cause a war. Nonetheless, seeking human rights conditions for the establishing of relations between the two countries is not that important for the immigrants. This does not mean that the immigrants support dictatorship in Iran and have no interest in observation of human rights in Iran, but the priority for the immigrants is to improve their own life in the U.S. and other countries and one cannot blame them for that.
At any rates, with the increase in the number of immigrants in the U.S. the political and ideological trends that express the interests of this group of Iranians try to influence the programs of VOA. For example, it is claimed that unbiased and balanced journalism means to deliver an apolitical news content or not to relay the kind of news that may displease the pressure groups. These impressions are totally erroneous. Reporters generally are very informed people and if a reporter has no political tendencies it shows that s/he not much aware. If we know a reporter is pro-monarchy and we listen to her report, we can better recognize if her report is scientific journalism or not. Those who try to show reporters of a media outlet have no political position to assume their reports as unbiased are deceiving themselves and others. Being unbiased does not mean a reporter or analyst is not pro-monarchy or pro-mojahedin or pro-reformists. The conscious presence of such reporters and analysts, if they are informed, would be a guarantee to get access to the kind of news that are really newsworthy. In fact, those who go to radio, TV and web sites of media like VOA are looking for these kinds of news and analysis and they are smart enough to make their own judgment to evaluate such reports and do not need a censorship authority to prevent offending different groups, this is not a kindergarten.
2. The second erroneous viewpoint about the media strategy comes from some of the Iranian supporters of U.S. neocons. They think VOA has to make a revolution in Iran and like to sit in this media's TV studios and issue revolutionary directives. For example, they think if the relations with Iran is good, such permission is not given to them whereas if the relations are bad, they can get such permission from VOA. Thus they think Islamic Republic lobbyists are their barrier to this goal, which according to them have infiltrated VOA. Their mistake is that they are mistaking VOA for a political party. VOA reporters just like any other citizens of a free country can be supporters or members of any political party but their news work is to offer scientific journalism and promoting democracy within the VOA Charter which has clearly defined it. In other words, even at the time of the war of Allies with Fascist Germany the duty of VOA was delivering the news, and not to be a replacement for a political party or to execute guerrilla warfare action against Hitler.
Let's take a look at the rumors that have been repeated about Ali Sajjadi, the former VOA Senior Managing Editor. Some of the neocons have written that Mr. Sajjadi's father is one of those mollahs who work for Iran's Supreme Leader and they have also fabricated a story about the reporting of the death of Neda Agha Soltan as if Ali Sajjadi had blocked the announcement of that news and as if this is another reason that he is according to them an "agent of Islamic Republic." As far as Mr. Sajjadi's father I really do not know why these people do not have any shame to attack the family of someone whose views they oppose and this way they have exceeded Islamic Republic of Iran. I beg them to prove their claims so that the one who lies to be revealed. And as far as the news about Neda's death, Mr. Sajjadi had done his work according to the principles of journalism basing his report on two independent sources and there was nothing wrong with his work and all the accusations are total lie. But the reality about the work of Mr. Sajjadi is something else.
Ali Sajjadi is one of the most knowledgeable editors that not only I have met in the last 8 years at VOA but he is one of the most knowledgeable editors I have ever seen in all my life. Not only he is a very capable and hardworking individual but when he was the chief editor and in charge of VOA news, the most accurate news and topics that were really newsworthy would broadcast on VOA TV. When two years ago this responsibility was passed on to someone else, the quality of the news of VOA TV was dropped although many of the knowledgeable reporters continued to deliver quality work. But why that division was taken away from Mr. Sajjadi? The reason was that he was too strict. Mr. Sajjadi is very knowledgeable and very hardworking and he feels so much responsibility that he would not allow even a minor worthless work to pass through the pipes. This is why he is very strict that the people who work for him sometimes would not even find time to recuperate and may work for years without finding time to do even a little personal study. In such conditions, those whose strength for work is not much or their knowledge is low cannot continue and generally these people have more time to spread rumors and say these kind of words instead of spending time in their free time to study and work harder and since they neither spend time to do research nor do they have the knowledge  to do anything worthwhile, they spend their efforts to destroy the image of Mr. Ali Sajjadi by lies and rumors.
In one of the sites of Iranian immigrants in the US it is claimed that the person who occupied the place of Mr. Sajjadi for a year and a half was a strong journalist. But how could that be true? That individual when reporting on the achievements of the first decade of 21st Century, at the year 2009, forgot even to mention Iran's Green Movement (2)!
Also when it is claimed that person has taught journalism to all in the VOA, that is another surprise! Journalism especially in a political news organization is about knowledge of politics, economy and history of Iran and the world, not just spelling and writing style which copy editors work to improve. In this age of the Internet, the works of news and analysis of different individuals are accessible to the public. The readers can read the writings of different individuals and judge their news and theoretical value and then evaluate if the individual with that much political knowledge can claim to be an experienced editor for this kind of news work. Media outlets such as VOA should not be seen as equal to the media of Iranian immigrants abroad. They each have their own duty and need to respect each other*.
Also when Mr. Sajjadi was managing editor of VOA, he cooperated will all political lines, from Neocons to Reformists, from Monarchists to Reformers, from Leftists to National Front. And they all participated in VOA TV programs but his criteria was to choose the individuals who had something to say and he had the knowledge to recognize it. Just filling the programs' time with productions that may be of interest to Iranian immigrants but have nothing to offer to Iranians inside Iran was not the goal. Most of the Iranian publications abroad especially those in English are useful for Iranian immigrants and their content is not of much value for Iranians inside Iran. When Mr. Sajjadi was the managing editor of VOA the content of this media outlet did not comprise of such news. Also it is true that entertainment programs are also needed for a TV media but again it is important to note that what is needed to be offered are the type of programs that are not accessible inside Iran.
Finally I should note that I have not had any contact with Mr. Sajjadi for months and the reason I wrote all these lines is because I saw comments below my articles in Iranglobal site where Ali Sajjadi was insulted and I was asked why I do not write about his role in VOA. I thought maybe some people spread all these rumors about him because of being uninformed and this is why I wrote these explanations. Of course, thousand words of mine are not a cure for those who do the disinformation purposefully, but maybe those who spread the rumors unconsciously against this respectable Iranian individual whose heart beats for Iran would stop to continue their attacks.
Hoping for a democratic and secular futurist republic in Iran,
Sam Ghandchi, Editor/Publisher
IRANSCOPE
February 28, 2013
Footnotes:


Related Article:

Is VOA pro Islamic Republic?
http://www.ghandchi.com/744-voa-iran-eng.htm  


Eight Years of Working at VOA+

چهارشنبه، اسفند ۰۹، ۱۳۹۱

گام بعدی جنبش آینده نگری ایران-ويرايش دوم

گام بعدی جنبش آینده نگری ایران-ويرايش دوم
سام قندچی

سخن روز ايران گلوبال در چهارشنبه نهم اسفندماه 1391

جرج باخ در کتابی تحت عنوان "بس کن من را ديوانه کردی" (1) بحثی را مطرح کرده است که بنظر اينجانب در دوران حاضر برای جنبش سياسی ايران مفيد است و به همين دليل پيش از آغاز موضوع اين نوشتار، نظريه جرج باخ را  توضيح می دهم. منظورم اين است که در زمان حاضر هنگاميکه با اکثر مخالفان سياسی ايران حرف می زنيد خود را با يکی از جريانات قديم سياسی تعريف می کنند: نظير پادشاهی خواهی، جبهه ملی، اصلاح طلبی اسلامی، مجاهدين و يا چپ. اين وضعيت نظير دوران انقلاب کبير فرانسه است که انقلابيون جامه رومی می پوشيدند تا انديشه های مدرن خود را تحت لوای آن سمبل های تاريخی بيان کنند. و تا زمانی که در 1848 نيروهای تازه سياسی با پرچمهای خود به صحنه سياست اروپا نيامده بودند هنوز همه تحولات اروپای مدرن از دوردست بسان حرکت تازه نيروهای کهن خود را نشان می داد. اگر قلم موشکافانه امثال کانت نبود تنها مؤلفه تازه شايد خشونت های انقلاب فرانسه و لشکرکشی های ناپلئون می نمود. اجازه دهيد پيش از ادامه کلام نظر جرج باخ را توضيح دهم.

جرج باخ روانشناسی بالينی بود که در سال ١۹۸۶ در لوس آنجلس درگذشت. تحقيقات وی به مدت ۴۰  سال بر اختلافات خانوادگی متمرکز بود اما بعدها پيشنهاد می کرد از راه حال هايی که يافته است برای حل و فصل اختلافات بين المللی و اجتناب از جنگ و مذاکرات صلح نيز سود جسته شود. جرج باخ در سال ١۹۷۹ کتابی نوشت تحت عنوان "بس کن من را ديوانه کردی." مفهوم کتاب در قالب سناريو جالبی شبيه اين داستان تعريف می شود که در مسافرت هستيد و برای صرف غذا توقف می کنيد. وارد رستورانی می شويد و به شما ميزی برای صرف غذا داده می شود. پيشخدمتی به جلو می آيد و می گويد که بهترين سرويس را به شما عرضه خواهد کرد و می پرسد چه غذايی ميل داريد. شما هم می گوييد استيک. بعد دقيقاً می پرسد چه اندازه دوست داريد سرخ شود و شما هم دقيقاً نوع سرخ شدن مورد علاقه تان را توصيف می کنيد. سپس از شما در مورد نوشابه و اردور، سالاد و سوپ و ديگر چيزهای ديگری که در منوی رستوران است سؤال می کند و دقيقاً همه جزييات را می نويسد و لبخندی ميزند و اطمينان حاصل می کند که همه آنچه شما می خواهيد را يادداشت کرده است و ميز شما را ترک می کند. مدتی می گذرد و شما می بينيد که پيشخدمت ميز شما در کنار ميزهای ديگر در آنسوی رستوران راه می رود و هنوز حتی نوشابه ای هم برای شما نياورده است. با خود می گوييد حتماً سفارشات شما در راه است. يکساعتی می گذرد و بالاخره وقتی در نزديکی های ميز خودتان او را می بينيد سؤال می کنيد و او با کمال بی اطلاعی می پرسد مگر شما سفارشی داده بوديد؟ اين زمان است که شما احساس می کنيد که ديوانه شده ايد! جرج باخ می گويد دليل اين حالت شما اين نيست که رستوران بد است يا پيشخدمت کارش را نمی داند. دليل اين امر آن است که انتظارات شما درست به نقطه ای برده شده است که با واقعيت ١۸۰ درجه در تضاد است. به عبارت ديگر اختلاف بين انتظارات و واقعيات آن چيزی است که شما را ديوانه کرده است. او می گويد اگر از ابتدا پيشخدمت نه سفارشی از شما گرفته بود و نه حتی اعتنايی به شما کرده بود احتمالاً انتظاری از آن رستوران در ذهن خود نمی ساختيد يعنی حتی در صورتيکه همين نتيجه کنونی حاصل شده بود، برايتان عادی قلمداد می شد. تجربه ای را که جرج باخ در اين کتاب به آن پرداخته است در واقع در مناسبات شخصی و مناسبات بين ملت ها و دولت ها ديده می شود و چه بسا چه جنگ ها که از همين موضوع ساده آغاز شده اند. در رابطه با آنچه بسياری از جوانان آينده نگر ايران زير لوای پرچم های کهنه به دنبالش می گردند، با نگاهی ساده به "ما چه می گوئيم و مردم چه می خواهند" (2) برايمان آشکار می شود که شبيه اين تحليل جرج باخ از انتظارات و واقعيات است و به همين دليل نيز بسياری از فعالان سياسی آينده نگر به اين نقطه رسيده اند که به رهبران جرياناتی که با آنها خود را تعريف کرده اند بگويند "بس کن من را ديوانه کردی" چرا که آنچه می خواهند فرسنگ ها از آنچه اين جريانات کهنه و رهبرانش نمايندگی می کنند فاصله دارد. تحولات اپوزيسيون ايران نيز از دوردست مثلا در نگاه سياستمداران آمريکايی بسان حرکت تازه نيروهای کهن خود را نشان می دهد که کاملا دور از واقعيت است.

به همين دليل از نظر اينجانب ديگر وقت آن رسيده است که به گام بعدی جنبش آينده نگری در ايران نگاهی جدی بياندازيم.

جنبش آینده نگری ایران نسبت به کشورهای دیگر بسیار سیاسی تر است و بسیاری از آینده نگرهای ایران مدت هاست که در جستجوی شکل دادن یک حزب سیاسی هستند.  حزب سیاسی با تشکیلاتهای اجتماعی دیگر در یک موضوع اساسی متفاوت است و آن این است که هدف هر حزب سیاسی کسب قدرت است چه در جامعه دموکراتیک فعال باشد و چه در جامعه غيردموکراتيک.  این واقعیت نیز از چشمان روشن بین آینده نگرهای ایران پوشیده نیست و نمیخواهند کسی را گول بزنند و آنها که در پی ایجاد حزب آینده نگر هستند به روشنی به این حقیقت آگاه هستند.

سؤالی که برای آینده نگر های ایران امروز مطرح است این است که حزب ایجاد شده چه نوع حزبی خواهد بود.  اجازه دهید یک مثال تاریخی بزنم.  در اواخر قرن نوزدهم برای سوسیالیستها سؤال مشابهی طرح شد و دو جواب به آن داده شد.  پاسخ اول را کائوتسکی و احزاب سوسیال دموکرات در اروپا دادند که اساساً خواستهای سیاسی پلاتفرم سوسیالیستی را در چارچوب ساختارهای قانونی جوامع اروپائی دنبال کردند.  پاسخ دوم را نیز لنین به این سؤال داد که اساساً یک سازمان انقلابیون حرفه ای را که اساساً به سازماندهی مخفی مشغول بود بوجود آورد.  اين بحث حتی آن زمان در ايران نيز به نوعی ديگر وجود داشته است که موضوع اين نوشتار نيست.

البته جریان های متضادی هم در هر دو جا بودند، مثلاً در اروپا جریانی رادیکال نظیر روزالوکرامبورگ در آلمان وجود داشت به رغم آنکه در آن جامعه سوسیال دموکراتها اساساً علنی کار میکردند.  برعکس هم در روسیه امثال پلخانف ها وجود داشتند که به فعالیت علنی نظیر سوسیال دموکراتهای اروپائی معتقد بودند، هرچند بخاطر استبداد شدید رژیم تزاری عملاً از نظر تشکیلاتی در سازمان لنینی قرار گرفتند.  با اينحال در اصل موضوع تفاوتی نمیکند که دو جریان سوسیال دموکراسی و لنینی، دو جریان اصلی تشکیلات سوسیالیستها در پایان قرن نوزدهم و آغاز قرن بیستم شدند که حدود یک قرن بعد نیز به موازات هم رشد کردند.

بنظر می رسد سؤال مشابهی اکنون در برابر جنبش آینده نگری ایران مطرح است و دو جریان تشکیلات حزب سیاسی میتوانند شکل گیرند.  اینکه شرایط واقعی در این برهه زمانی در ایران چگونه تطور پیدا کند در رشد این دو حرکت تأثیر تعیین کننده خواهد داشت.  همانطور که در روسیه امثال پلخانف ها و سوسیال دموکراسی اروپائی فرصت رشد نیافتند، در صورت تشدید استبداد در ایران، جریان مشابه در جنبش آینده نگری ایران رشد نخواهد کرد، و احتمالاً حزبی مخفی شبیه احزاب لنینی رشد خواهد کرد، البته نه بمعنی مختصات دولت گرای آن که اساسا به سوسیالیسم مربوط بود و نه به حزبيت.

بالعکس اگر در برهه زمانی کنونی در داخل ایران فرصت رشد یک حزب علنی سیاسی آینده نگر فراهم آید، در آنصورت احتمالاً حزبی علنی و با فعالیتهای مشخص پارلمانی و حقوقی نظیر احزاب سوسیال دموکرات اروپائی بر حول پلاتفرم حزب آینده نگر شکل خواهد گرفت.

شخصاً ترجیح میدهم راه دوم را دنبال کنم و برای یک حزب علنی در ایران فعالیت کنم. اینکه در عمل این کوشش چگونه جلو برود فقط به اینکه من و امثال من چه چیزی دوست داریم مربوط نبوده و به اینکه رژیم هم با حزب آینده نگر چگونه برخورد کند بستگی خواهد داشت.  همانطور که در تاریخ دیدیم، در آلمان نيز نظیر روسیه بارها سوسیال دموکراسی سرکوب شد ولیکن رویهم رفته امکان رشد علنی پیدا کرد در حاليکه در روسیه تزاری اساساً سوسیالیسم امکان چنین رشدی را هیچگاه پیدا نکرد و به همین علت هم تلاشهای آنگونه از سوی مارکسیستهای علنی شکست خورد، و شکل حرب لنینی را اکثریت سوسیالیستها در روسیه پذیرفتند.  اینکه در ایران بالاخره چه خواهد شد را از امروز نمیشود قضاوت کرد.  آنچه مسلم است در دورانی که جنبش آینده نگری در ایران اساساً غیرسیاسی بود، یعنی در 30 سال گذشته، این جریان اساسآً علنی  بوده و یک جریان مخفی نبوده است.

آنچه خطر مهمی برای جنبش سیاسی آینده نگری است اتلاف انرژی خود با جریانات اسلامی و قومی است.  بحث اینکه حزب مذهبی یا قومی غلط است دیگر موضوع بحث نبوده بلکه برای هر فرد با حداقل دانش سیاسی آشکار است.  همچنين واضح است که حزب سیاسی با یک سازمان مدنی که برای حقوق ویژه فعالیت میکند متفاوت است.  حزب سیاسی هدفش گرفتن قدرت سیاسی است و به همین علت داشتن حزبی قومی نتیجه اش گرفتن قدرت سیاسی برای یک قوم یا ملیت است و حزب مذهبی نیز نتیجه اش گرفتن قدرت برای مؤمنین یک مذهب معین خواهد شد.  این که جنین خواستهائی رفتن به عقب است آنقدر روشن است که نیازی به بحث تئوریک برای آینده نگرها ندارد.

احزاب آینده نگر مطمئناً به سازمانهای مدنی که برای حقوق ویژه اقوام، مذاهب، زنان، کارگران و دیگر گروه بندی های جامعه فعالیت میکنند، کمک می رسانند، ولیکن احزابی برای هیچ حق ویژه ای نخواهند بود، نه حزب زنان هستند و نه حزب کردها و نه حزب مردها و نه حزب فارس ها،  چرا که در آنصورت وقتی قدرت را کسب کنند طرفداريشان از حق ویژه را به کل جامعه بسط خواهند داد و عملاً به همان درد احزاب ناسیونالیست و کارگری دچار خواهند شد، يعنی همان چيزی خواهند شد که از اول بخاطر مخالفت با آن پلاتفرم های تازه را تدوين کردند.  مهم نیست که اکنون جامعه عملاً حقوق ویژه برخی گروه بندی ها را اعمال کند ولیکن راه حل، جایگزینی یک حقوق ویژه دیگر نیست.  برای آینده نگرها مدلهای قرن نوزدهم نظیر حکومت کارگران بجای حکومت سرمایه داران نیم قرن است که رد شده است تا چه رسد به مدلهای ناسیونالیستی قرن هجدهم. این چنین مدلها برای انسان قرن بیست و یکم خیلی عقب مانده است (3).

خلاصه کنم بنظر اینجانب سالهاست پلاتفرم پيشنهادی برای حزب آینده نگر روشن است (4) و زمان آن رسيده است جامه های کهنی که بعنوان سمبل و پرچم سياسی برای نيروهای تازه بکار رفته است به دور ريخته شوند. يعنی وقت تصمیم گرفتن است.  شخصاً از کوششهائی که برای ایجاد یک حزب علنی آینده نگر در داخل ایران انجام می شود پشتیبانی می کنم هرچند همانطور که یاد آور شدم، پیروزی چنین کوششهائی فقط به خواست کوشندگان آن بستگی نداشته و اینکه دولت نسبت به آنها چگونه عمل کند نيزتعیین کننده نتیجه خواهد بود. مثلاً در همه سالهای رژیم جمهوری اسلامی جبهه ملی توانسته است به شکل علنی در داخل ایران فعالیت کند هرچند مجبور به تحمل فشارهای مختلف شده است.  امیدم این است که آینده نگرهای ایران نیز بتوانند به همین شکل حزب آینده نگر را در داخل ایران شکل دهند.


به امید جمهوری آینده نگر دموکراتیک، و سکولار در ایران

سام قندچی، ناشر و سردبیر
ایرانسکوپ
http://www.iranscope.com
دهم اسفندماه 1391
February 28, 2013

-----------------
ويرايش اول
24 شهریور 1386
Sept 15, 2007


پانويس

1.  Stop you're driving me crazy, George Robert Bach and Ronald M. Deutsch
2. ما چه می گوييم، مردم چه می خواهند
http://www.ghandchi.com/738-what.htm
3. يادداشتی درباره طرح بحث انگيز خودمختاری کردستان
http://www.ghandchi.com/723-kurdistan-autonomy.htm
4. پلاتفرم پيشنهادی برای حزب آينده نگر
http://www.ghandchi.com/348-HezbeAyandehnegar.htm

---------------------------------------------------------
مقالات برگزيده
http://featured.ghandchi.com

فهرست مقالات
http://www.ghandchi.com/SelectedArticles.html

دوشنبه، اسفند ۰۷، ۱۳۹۱

Ghandchi-Futurists Need to Return to Politics

Futurists Need to Return to Politics
Sam Ghandchi
 
 
The early modern futurists, such as Ossip K. Flechtheim and Bertrand De Jouvenel who in the years after World War II advocated going beyond capitalism and socialism to solve the fundamental issues facing human society, were very politically oriented (1).

Later futurists essentially left the arena of politics and focused on economic and social issues. The main reason they avoided politics was that in the view of futurists their efforts were not aimed at achieving any specific society, be it capitalist or socialist. For example when Daniel Bell spoke of Post-Industrial Society, it was mostly defined as something that was not industrial society, whether in its capitalist or socialist forms. Thus although his theory was a challenge to socialism and even played a significant role in challenging the Soviet Union, it was not predicting any new society. In the following years as post-industrial society became synonymous with information society, it still was about things like codified knowledge in products that were being developed in the new economy sector rather than a schematic of a new society.

Both Alvin Toffler and John Naisbitt, who followed Daniel Bell's theory in their respective works in futurist thought, essentially viewed the computer revolution and later the genetic revolution as major events showing a path beyond industrial society in the distant future. Thus, unlike the liberals and socialists of industrial society who saw the prospects of the new capitalist and socialist societies in their horizon and worked in politics to further define them and welcome their arrival, for the modern futurists there was no such prospect in their horizon and they basically kept distance from politics. At best, some futurists acted like Alvin Toffler, who supported the American Republican neoconservative politician, Newt Gingrich.

During the turn of the 21st Century, Ray Kurzweil proposed his Singularity theory. He showed that we will approach a technological singularity in human history by 2045 when human and artificial intelligence will essentially merge. He also defined the law of accelerating returns, which shows faster returns as we approach the point of singularity. In other words, just like Moore's Law in computers where one expects the performance of the CPU to double every 18 months and the price to be halved, we can witness the same trend in all technological, economic and social trends. Therefore, working with the goal of Singularity in mind means that one should form economic entities that can embody such a mechanism at the core of their processes and just like CPU makers not only not to break up because of accelerating returns but to be built around it.

Having this goal of singularity in mind, today's futurists need to get involved in politics and make their own political party to plan a political and social system that can handle the issues such as chronic unemployment which follows the current trends in economy. In other words, the whole model of industrial society where income was based on work may no longer be a viable business model for the whole society because only a small fraction of the lost jobs are created and the ones who lose those jobs can never fill the new jobs that are tens of times more sophisticated. The issue of singularity is not just a simple technical issue and such disruptive changes cannot be addressed without a political party, and the existing parties with their platforms of the industrial society do not have the goal of singularity in mind.

It has been discussed that we need to start building the singularity economy from now (2). And that means to incorporate accelerated returns in the very production processes of the new companies. Otherwise, the companies will be obsolete before they can even ship their first products. The goal of a new futurist party will be building the economy and society for the singularity as we approach it and not just to observe the different technologies making that journey, as partially incorporated in early drafts for a proposed futurist party platform (3). At the end of the day, the issue of singularity is an economic and political issue and not just a technical matter. To see it as just a technical matter will make us unprepared for such an epochal change.

 
Sam Ghandchi, Editor/Publisher
IRANSCOPE
February 25, 2013
 
Footnotes:

Futurists Need to Return to Politics

Futurists Need to Return to Politics
Sam Ghandchi

The early modern futurists, such as Ossip K. Flechtheim and Bertrand De Jouvenel who in the years after World War II advocated going beyond capitalism and socialism to solve the fundamental issues facing human society, were very politically oriented (1).

Later futurists essentially left the arena of politics and focused on economic and social issues. The main reason they avoided politics was that in the view of futurists their efforts were not aimed at achieving any specific society, be it capitalist or socialist. For example when Daniel Bell spoke of Post-Industrial Society, it was mostly defined as something that was not industrial society, whether in its capitalist or socialist forms. Thus although his theory was a challenge to socialism and even played a significant role in challenging the Soviet Union, it was not predicting any new society. In the following years as post-industrial society became synonymous with information society, it still was about things like codified knowledge in products that were being developed in the new economy sector rather than a schematic of a new society.

Both Alvin Toffler and John Naisbitt, who followed Daniel Bell's theory in their respective works in futurist thought, essentially viewed the computer revolution and later the genetic revolution as major events showing a path beyond industrial society in the distant future. Thus, unlike the liberals and socialists of industrial society who saw the prospects of the new capitalist and socialist societies in their horizon and worked in politics to further define them and welcome their arrival, for the modern futurists there was no such prospect in their horizon and they basically kept distance from politics. At best, some futurists acted like Alvin Toffler, who supported the American Republican neoconservative politician, Newt Gingrich.

During the turn of the 21st Century, Ray Kurzweil proposed his Singularity theory. He showed that we will approach a technological singularity in human history by 2045 when human and artificial intelligence will essentially merge. He also defined the law of accelerating returns, which shows faster returns as we approach the point of singularity. In other words, just like Moore's Law in computers where one expects the performance of the CPU to double every 18 months and the price to be halved, we can witness the same trend in all technological, economic and social trends. Therefore, working with the goal of Singularity in mind means that one should form economic entities that can embody such a mechanism at the core of their processes and just like CPU makers not only not to break up because of accelerating returns but to be built around it.

Having this goal of singularity in mind, today's futurists need to get involved in politics and make their own political party to plan a political and social system that can handle the issues such as chronic unemployment which follows the current trends in economy. In other words, the whole model of industrial society where income was based on work may no longer be a viable business model for the whole society because only a small fraction of the lost jobs are created and the ones who lose those jobs can never fill the new jobs that are tens of times more sophisticated. The issue of singularity is not just a simple technical issue and such disruptive changes cannot be addressed without a political party, and the existing parties with their platforms of the industrial society do not have the goal of singularity in mind.

It has been discussed that we need to start building the singularity economy from now (2). And that means to incorporate accelerated returns in the very production processes of the new companies. Otherwise, the companies will be obsolete before they can even ship their first products. The goal of a new futurist party will be building the economy and society for the singularity as we approach it and not just to observe the different technologies making that journey, as partially incorporated in early drafts for a proposed futurist party platform (3). At the end of the day, the issue of singularity is an economic and political issue and not just a technical matter. To see it as just a technical matter will make us unprepared for such an epochal change.

Sam Ghandchi, Editor/Publisher
IRANSCOPE
February 25, 2013
Footnotes:

جمعه، اسفند ۰۴، ۱۳۹۱

پاسخ به ايران گلوبال در مورد صدای آمريکا


پاسخ به ايران گلوبال در مورد صدای آمريکا
سام قندچی


کيانوش توکلی در کامنتی زير مقاله ام تحت عنوان "صدای آمريکا: شايعات و واقعيات" در ايران گلوبال نوشته است: "مطلب جالبی بود؛ کاش بیشتر از این در باره صدای آمریکا توضیح می دادید و اینکه اخیراً عنوان شده است که برخی از چهره های سیاسی صدای امریکا بنا بر دلایل گونان از صدای امریکا کنار رفته اند." (1)
 
در پاسخ آقای کيانوش توکلی نوشتم: اميدوارم خوانندگان تصور نکنند که مسأئل شخصی را دوست دارم بحث کنم که ابدا هدفم نيست و به همين دليل نيزدر مقالاتم حتی نام مديران ارشدی که در رابطه با متوقف شدن مصاحبه های تلويزيونی ام در صدای آمريکا در 5 سال پيش مسؤل بودند را ذکر نکردم. در اين مورد هم چون سؤال کرديد پاسخ می دهم وگرنه در نوشته هايم از آوردن جنبه های شخصی پرهيز کرده ام و به موضوع رعايت حقوق بشر توسط مديران در مؤسسه ای که برای حقوق بشر فعاليت می کند پرداخته ام. به هر حال خود را موظف ديدم به سؤالی که کرده ايد پاسخ دهم.

در مورد کسانيکه بتازگی قراردادشان در صدای آمريکا تمديد نشده است شنيده ام اما ماجرای تک تک آنها را نمی دانم که بتوانم نظر بدهم. درباره متوقف شدن مصاحبه تلويزيونی با اينجانب از پنچ سال پيش و نيز نداشتن استخدام رسمی که شامل امنيت شغلی شود در مقاله هشت سال کار در صدای آمريکا توضيح دادم:

http://www.ghandchi.com/734-voa.htm

همه آنچه نوشتم را هر فرد بی غرضی می تواند با صحبت با کارمندان گروه وب سايت صدای آمريکا تأييد کند. می دانم بسياری از کسانيکه با مسائل مشابهی روبرو شده اند شکايت قانونی کرده اند. اينجانب چنين نکردم. حوصله اش را ندارم. اگر برای پول و حقوق اين کار را برگزيده بودم نمی آمدم شغلی بگيرم که يک سوم مشاغل پيشينم درآمدش باشد. اگر به رزومه ام نکاه کنی آشکار است:

http://www.ghandchi.com/GhandchiResume.htm

کار در صدای آمريکا را برای علاقه شخصی برگزيده بودم و وقتی اينطور شد ديگر از خيرش گذشتم.


سام قندچی، ناشر و سردبير
ايرانسکوپ
http://www.iranscope.com
چهارم اسفندماه 1391
February 22, 2013

پانويس:
1. صدای آمريکا: شايعات و واقعيات

پنجشنبه، اسفند ۰۳، ۱۳۹۱

-صدای آمريکا: شايعات و واقعيات

صدای آمريکا: شايعات و واقعيات
سام قندچی


 
متن انگليسی English Text
شايعات زيادی در مورد صدای آمريکا گفته می شود و تشخيص واقعيت بسيار دشوار است. صدای آمريکا مؤسسه ای خبری است که در زمان جنگ جهانی دوم شکل گرفت و هدف آن ارائه خبرهای دقيق و ترويج ارزش های دموکراتيک بين شنوندگان خود در کشورهای تحت سلطه فاشيسم بود. اکنون حدود 70 سال از آن تاريخ می گذرد. خبرهايی که در کشورهای زير حاکميت ديکتاتورها قابل دسترسی هستند طی 70 سال گذشته تغيير کرده اند. مثلا ميزان و محتوای خبر در اتحاد شوروی در گذشته، و يا امروز در چين کمونيست با آلمان هيتلری يکی نبوده است. يا خبرها و تحليل های قابل دسترس در مطبوعات جمهوری اسلامی ايران، راديو، تلويزيون و اينترنت در داخل کشور، با اخبار ارائه شده در هفتاد سال پيش در کشورهای ديکتاتوری متفاوت است.  صدای آمريکا به بيش از 40 زبان برنامه پخش می کند و طبيعی است بسياری از اخباری که در کشورهای مورد توجه اين برنامه ها در دسترس هستند، ارزش پخش مجدد ندارند. به همين دليل اين رسانه خبری نميتواند مانند رسانه های خبری عادی در کشورهای مختلف عمل کند و اخبار غيرقابل دسترس در کشورهای مورد نظر را در کانون استراتژی خود قرار می دهد که لزوما برای همه کشورها يکسان نيست.

با در نظر گرفتن واقعيت بالا استراتژی بخش فارسی صدای آمريکا ريخته شده است. در چارتر صدای آمريکا نگاشته شده است که خبررسانی دقيق و متعادل به علاوه ترويج ارزش های دموکراتيک وظيفه اين رسانه است؛ اما، برای بينندگان تلويزيون، خوانندگان وب و شنوندگان راديو که از طريق منابع رسمی ايران دسترسی به بسياری از خبرها را در اين عصر اطلاعات دارند نياز به تمرکز بر روی اخباری است که در دسترس آنها نيست. در نتيجه نه تنها اخبار بلکه تحليلهايی نيز که در صدای آمريکا ارائه می شوند کارهايی است که در مطبوعات ايران پخش نمی شوند وگرنه نيازی به اين ياری رسانی کشورهای دموکراتيک جهت خبررسانی برای ايرانيان نبود. به همين دليل در بسياری از مناطق که در گذشته برنامه به زبان آنها وجود داشته است، با تحولات دموکراتيک و رشد رسانه های مستقل در آن نقاط، برنامه های صدای آمريکا قطع شده است.

اساسا دو نگرش غلط در مورد استراتژی صدای آمريکا برای ايران در محافل خارج بيان می شود:

1. نگرش اول از سوی کسانی مطرح می شود که تصور می کنند مردم در داخل ايران نيازشان به نوع اخبار و برنامه هايی است که مورد نياز مهاجران ايرانی است. همانطور که بسيار بحث شده نيازهای مهاجران ايرانی با نيازهای مردم ايران در داخل کشور متفاوت است. در سالهای اخير که تعداد مهاجران ايرانی در خارج زياد شده است مطبوعاتی که مورد توجه مهاجران هستند در خارج رشد کرده اند و ناشران آن رسانه ها هم مشخص هستند. اساسا مهاجران خواهان بهتر کردن زندگی خود در آمريکا و ديگر کشورهای محل مهاجرت خود هستند و همچنين خواستار مناسبات خوب بين آمريکا و ايران می باشند جدا از آنکه رژيم سياسی ايران مطلوب نظرشان باشد يا خير، چرا که می خواهند بتوانند راحت به ايران سفر کنند و به راحتی به تجارت بپردازند. البته آنها مانند بسياری از تبعيديان نگران جنگ با ايران نيز هستند، هرچند تأکيد بر شرايط حقوق بشری برای مناسبات دو کشور باعث جنگ نمی شود. با اين حال قائل شدن شرايط حقوق بشری برای ايجاد مناسبات بين دو کشور برای مهاجران آنقدر مهم نيست. اين حرف به آن معنا نيست که مهاجران از استبداد در ايران دفاع می کنند يا تمايلی به رعايت حقوق بشر در ايران ندارند، ولی الويت برای مهاجران بهتر کردن زندگی خودشان در آمريکا و نقاط ديگر است و به آنها از اين بابت نمی توان خرده گرفت (1).

به هرحال با افزايش تعداد مهاجران در آمريکا جريانات فکری و سياسی که خواستهای اين گروه از ايرانيان را بيان می کنند نيز در تلاشند تا در صدای آمريکا تأثير بگذارند.  مثلا ادعا می شود که روزنامه نگاری بيطرف و متعادل يعنی داشتن محتوايی غيرسياسی و يا ندادن خبرهايی که احتمالاً باعث رنجش گروه های فشار می شود. اين تصورات کاملاً غلط هستند. خبرنگاران افرادی هستند بسيار آگاه و اتفاقا اگر هيچ گرايش سياسی نداشته باشند نشان از آن است که چندان مطلع نيستند. اگر بدانيم که خبرنگار يا تحليلگری  پادشاهی خواه است و گزارش او را گوش کنيم مطمئنا بهتر می توانيم تشخيص دهيم که وی گزارش درست علمی و ژورناليستی ارائه کرده است يا خير. کسانیکه تلاش می کنند نشان دهند خبرنگاران رسانه ای موضع سياسی ندارند تا گزارش های آنها بيطرفانه فرض شود خودشان و ديگران را گول می زنند. عدم تبعيض به اين معنا نيست که خبرنگار يا تحليلگر هوادار پادشاهی يا هوادار مجاهدين يا هوادار اصلاح طلبان نباشد. وجود آگاهانه چنين خبرنگاران و تحليلگران اگر افراد مطلعی باشند تضمين دسترسی به خبرهايی است که واقعا ارزش خبری دارند و اتفاقاً مراجعه کنندگان به راديو، تلويزيون و سايت رسانه ای نظير صدای آمريکا نيز در پی دسترسی به چنين خبرها و تحليلها هستند و آنقدر هم با هوش هستند که تشخيص خود را داشته باشند و گزارش ها را ارزيابی کنند و احتياجی به مميزی نيست که از رنجش ها پيشگيری شود، مگر اينجا کودکستان است.

2. اما نگرش دوم غلط در مورد استراتژی رسانه ای از سوی برخی از هواداران ايرانی نئوکان های آمريکايی مطرح می شود. آنها فکر می کنند که صدای آمريکا قرار است در ايران انقلاب کند و دوست دارند در اين رسانه بنشينند و دستورعمل کار انقلابی بدهند. فکر می کنند مثلا اگر روابط با ايران خوب باشد چنين اجازه ای به آنها داده نخواهد شد اما اگر روابط بد باشد چنين اجازه ای را خواهند يافت. در نتيجه تصور می کنند سد راهشان برای دستيابی به اين مقصود لابی های جمهوری اسلامی است که به زعم آنها در صدای آمريکا نفوذ کرده اند. اشتباه آنها اين است که صدای آمريکا را با يک حزب سياسی اشتباه گرفته اند. خبرنگاران صدای آمريکا نظير هر شهروند آزاد می توانند طرفدار يا عضو هر حزب سياسی باشند اما خبررسانی آنها ارائه ژورناليسم علمی و ترويج دموکراسی است که در چارچوب چارتر صدای آمريکا به روشنی تعريف شده است. يعنی حتی همان زمانی که متفقين در جنگ با آلمان فاشيستی بودند بازهم وظيفه صدای آمريکا خبررسانی بود و نه جايگزين شدن برای حزبی سياسی و به اجرا گذاشتن عمليات پارتيزانی عليه هيتلر.

بدنيست نگاهی بياندازيم به شايعاتی که در چند سال اخير در مورد علی سجادی، سردبير ارشد پيشين صدای آمريکا، تکرار می شود. عده ای از نئوکان ها می نويسند که پدر ايشان از آخوندهايی است که برای ولی فقيه کار میکند و داستانی هم در مورد گزارش مرگ ندا آقا سلطان درست کرده اند که گويی آقای سجادی جلوی اعلام خبر را گرفته بوده و گويی اينهم دليل ديگری است برای آنکه ايشان را عامل جمهوری اسلامی اعلام کنند. در مورد پدر آقای سجادی واقعا نمی دانم چرا بعضی خجالت نمی کشند که در توهين به مخالف نظری خود خانواده او را هم مورد حمله قرار می دهند و به اينطريق گوی را از دست جمهوری اسلامی ربوده اند. خواهش می کنم اين ادعاها را ثابت کنند وگرنه سيه روی شود هرکه در او غش باشد. در مورد اعلام خبر مرگ ندا نيز آقای سجادی دقيقا طبق اصل خبرنگاری برمبنای دريافت خبر از دو منبع موثق کار کرده و کارش هيچ اشکالی نداشته و همه اين اتهامات دروغ محض است. وليکن آنچه واقعيت در مورد کار آقای سجادی است موضوع ديگری است.

علی سجادی با دانش ترين اديتوری است که نه تنها در همه هشت سال گذشته در صدای آمريکا ديده ام بلکه يکی از با دانش ترين ويراستارهايی است که در همه عمر خود شناخته ام. نه تنها فردی قادر و پرکار هستند بلکه زمانی که سردبير ارشد و مسؤل خبر صدای آمريکا بودند دقيقترين خبرها و موضوعاتی که واقعا ارزش خبری داشتند در تلويزيون صدای آمريکا پخش می شد. وقتی دو سال پيش اين مسؤليت به فرد ديگری داده شد، کيفيت خبرهای تلويزيون صدای آمريکا افت کرد، هرچند بسياری از خبرنگاران با سواد همچنان کارهای خوب توليد می کردند. اما چرا آن بخش از آقای سجادی گرفته شد؟  دليلش سختگيری زياده از حد آقای سجادی بود. آقای سجادی بسيار باسواد هستند و بسيار سخت کوش و آنقدر احساس مسؤليت می کنند که حاضر نيستند حتی يک سر سوزن کار بی ارزش ارائه شود. به همين علت نيز بسيار سخت گير هستند که کسانیکه برای ايشان کار می کنند گاهی فرصت ندارند حتی تجديد انرژی کنند و ممکن است سالها کار ارائه کنند و فرصت حتی قدری مطالعه شخصی پيدا نکنند. در چنين شرايطی آنهايی که توان کاری شان پايين است يا سوادشان کم نميتوانند دوام بياورند و معمولا اينگونه افراد هم بيشتر فرصت دارند که به شايعه پراکنی و حرفهای اينگونه بپردازند تا آنکه در وقت آزادشان مطالعه و کار کنند و چون نه وقت برای تحقيقات صرف می کنند و نه دانش آن را دارند که کاری با ارزش بتوانند ارائه کنند، تلاش خود را صرف خراب کردن کسی مثل آقای علی سجادی می کنند.

در يکی از سايتهای مهاجران ايرانی در آمريکا ادعا شده کسی که جای آقای علی سجادی را برای يکسال و نيم اشغال کرده بود توانمندی زيادی در روزنامه نگاری داشته است. اما فرد مورد نظر حتی وقتی از دستاوردهای دهه اول قرن بيست و يکم ارزيابی کرده و به سال 2009 رسيده جنبش سبز را فراموش کرده است (2).

همچنين وقتی ادعا می شود که آن فرد به همه در صدای آمريکا درس ژورناليسم داده است قدری بی لطفی است. ژورناليسم بويژه در خبرگزاری سياسی بيش از همه دانش سياسی، اقتصادی و تاريخی در مورد ايران و جهان است و نه املا و انشا. در اين عصر اينترنت نوشته های خبری و تحليلی افراد بر روی اينترنت در دسترس است. خوانندگان می توانند نوشته های افراد مختلف را خود بخوانند و ارزش نظری و خبری آنها را مورد قضاوت قرار دهند و بعد ارزيابی کنند که فردی با آن اندازه دانش سياسی چگونه می تواند ادعا کند که اديتور پرسابقه برای اين نوع کار خبری است. رسانه هايی مانند صدای آمريکا را با انتشارات مهاجران در خارج يکی نبينيم. هر کدام وظيفه خاص خود را دارند و نياز به احترام متقابل.

از نظر خطوط سياسی نيز آقای سجادی وقتی سردبير ارشد صدای آمريکا بود، از نئوکان ها تا اصلاح طلبان، از سلطنت طلبان تا مجاهدين، از چپ ها تا جبهه ای ها و خلاصه با همه خطوط سياسی همکاری می کرد و آنها را در برنامه های تلويزيونی  شرکت می داد اما معيار او انتخاب افرادی بود که حرفی برای گفتن داشته باشند و دانش لازم را هم داشت که اين امر را تشخيص دهد. پر کردن ساعت برنامه با توليداتی که ممکن است برای مهاجران ايرانی جالب باشد اما برای بينندگان در ايران حرف تازه ای در بر ندارد، هدف نيست. بيشتر نشريات ايرانی بويژه آنها که به انگليسی در خارج منتشر می شوند برای مهاجران قابل استفاده اند و محتوای آنها برای مردم در داخل ايران فاقد اهميت است.  زمانی که علی سجادی سردبير صدای آمريکا بود محتوای خبرهای اين رسانه از چنين خبرهايی تشکيل نمی شد. ضمنا درست است که برنامه های تفريحی و غيره نيز برای يک رسانه تلويزيونی لازم است اما دوباره بايد گفت آنچيزی مهم است ارائه شود که در داخل ايران قابل دسترس نباشد.

در آخر ذکر کنم که ماه ها است با آقای علی سجادی هيچگونه تماسی نداشته ام و همه اين سطور را به اين دليل نوشتم که بتازگی در زير مقالات خود در ايران گلوبال کامنت های توهين آميزی به آقای سجادی ديدم که در آنها پرسيده شده بود چرا به او برخورد نميکنم. گفتم شايد اين افراد از روی ناآگاهی چنين کاری می کنند و به همين دليل اين توضيحات را نوشتم. البته آنهايی که از روی غرض چنين می کنند را هزار سخن اينجانب دوايی نيست اما شايد کسانيکه از روی ناآگاهی به اشاعه شايعات عليه اين انسان ايرانی شريف که دلش برای ايران می تپد ادامه می دهند از اين کار دست بردارند.
 
به امید جمهوری آینده نگر  دموکراتیک و سکولار در ایران،

سام قندچی، ناشر و سردبير
ايرانسکوپ
http://www.iranscope.com
دوم اسفندماه 1391
February 20, 2013

پانويس:

مقاله مرتبط
هشت سال کار در صدای آمريکا+

شنبه، بهمن ۲۸، ۱۳۹۱

آيا بايد در دعوای احمدی نژاد و لاريجانی طرف گرفت


آيا بايد در دعوای احمدی نژاد و لاريجانی طرف گرفت
سام قندچی

دعوای محمود احمدی نژاد و برادران لاريجانی آنقدر بالا گرفته است که آيت الله خامنه ای نيز روز گذشته ظاهرا هر دو طرف را مورد سرزنش قرار داد.  اختلاف اين بار با استيضاح وزير کابينه احمدی نژاد در مجلس شعله ور شد و با ارائه پرونده فساد مالی فاضل لاريجانی از سوی آقای احمدی نژاد تشديد شد. کمتر از چهار ماه به انتخابات رياست جمهوری سال 1392 مانده است. 
محمود احمدی نژاد به صراحت در مورد مهندسی انتخابات توسط رقبا يعنی برادران لاريجانی حرف می زند. چهار سال پيش همين نظر از سوی آقایان موسوی و کروبی البته بعد از انتخابات در مورد آقای احمدی نژاد مطرح شد و اين دو رهبر شجاع اصلاح طلب و جنبش سبز که در دفاع از آنان به پا خواسته بود، سرکوب شدند. 

اما امروز دعوا با آقای احمدی نژاد آنقدر بالا گرفته است که آقای عسگراولادی از بازاريان هوادار پروپاقرص جمهوری اسلامی و حتی آيت الله علم الهدا مشهد، از سردمداران روحانيون هوادار رژيم، بتازگی گفتند که موسوی و کروبی فتنه گرنيستند و خواهان بازگرداندن آنها به پروسه سياسی شدند.  سؤال اين است که آيا درست است امروز اپوزيسيون در دعوای احمدی نژاد و لاريجانی طرف بگيرد؟

بنظر می رسد اصلاح طلبان طرف لاريجانی ها را گرفته اند. نگاهی مختصر به سايت کلمه، تأکيد بر اختلاس های دوران شهردار بودن احمدی نژاد و نقل قولهای از حجت الاسلام رفسنجانی در مورد بداخلاقی ها و تظاهرات عليه لاريجانی ها در قم حکايت از سمت گيری با لاريجانی ها دارد!

اصلاح طلبان در انتخابات 1388 حق داشتند که از تقلب در انتخابات شکايت کنند و به همين دليل نيز اپوزيسيون دموکراسی خواه در جنبش سبز از آنها حمايت کرد. البته در همان زمان برادران لاريجانی برای جنبش سبز شمشير کشيدند (1). اما جدا از همه تاريخ رويدادهای جنبش سبز آيا برای انتخابات سالم نبايد اول اصل انتخابی بودن قبول شود؟ منظورم چيست؟ در پايين توضيح می دهم.

در چند سال اخير آقای علی لاريجانی رييس مجلس تلاش کرد که انتخاب مستقيم رييس جمهوری را از بين ببرد و حتی در يک مقطه معين بنظر می رسيد آيت الله خامنه ای نيز حاضر است با برادران لاريجانی برای تغيير قانون اساسی همراه شود اما مشاهده کرد که اگر در آينده رييس جمهور، يا پست نخست وزيری بجای آن، منتخب مجلس باشد ممکن است برای ولی فقيه بيشتر دردسر ساز باشد و در صورت تقابل آندو، مجلس طرف رييس جمهور منتخب خود را بگيرد و در نهايت مجلس همه کاره شود و نه ولی فقيه و به همين علت آقای خامنه ای با طرح لاريجانی ها مخالفت کرد (2).

در جمهوری اسلامی ايران از همان اول انتخابی بودن رييس جمهور دردسر ساز شد. از اولين انتخابات رياست جمهوری در ايران آيت الله خمينی نه تنها اجازه نداد نمايندگان منتحب مردم نظير شادروان عبدالرحمن قاسملو به مجلس راه پيدا کنند  بلکه با مداخله خود باعث شد که ابوالحسن بنی صدر به رياست جمهوری ايران برسد وگرنه ممکن بود دريادار مدنی رأی بالاتری می آورد. البته منظورم توهين به آقای بنی صدر نيست و ايشان به رغم فشارهای بعدی رژيم در کنار آزاديخواهان ايران ايستادند. در زمان انتخاب حجت الاسلام احمد خاتمی نيز ترجيح ولی فقيه انتخاب ناطق نوری بود اما مردم ميز را گرداندند. در همه انتخاباتهای رياست جمهوری علاوه بر دخالتهای غيرمستقيم ولی فقيه، بزرگترين ارگانی که اساسی ترين تقلب را در انتخابی بودن رييس جمهوری به عمل می آورد شورای نگهبان است که کانديداها را وتو می کند. اما به هرحال مقام رييس جمهوری مهمترين مقام انتخابی در جمهوری اسلامی است.

با همه اين احوال برادران لاريجانی همين يک ذره انتخابی بودن رييس جمهوری کشور را هم نمی خواهند تحمل کنند و می خواستند رييس جمهور منتخب توسط مجلس برگزيده شود و نه آنکه منتخب مستقيم مردم باشد.  در دنيای کنونی در کشورهای پيشرفته حتی برخی قوانين کشور هم مستقيماً به رأی مردم گذاشته می شوند (3). اما برادران لاريجانی بجای آنکه چنين پيشرفتهايی را در قانونگذاری به ايران معرفی کنند می خواهند همين انتخابی بودن محدود رييس جمهوری را نيز از بين ببرند. نظرهايشان در مورد حقوق بشر نيز که در مورد نسرين ستوده آشکارا بيان شده اند (4).

آيا اپوزيسيون دموکراتيک ايران در اين مورد بايد سمت گيری کند؟  بنظر اينجانب جنبش دموکراسی خواهی ايران بايد با اصل انتخابی بودن و تضمين آراء مردم سمت گيری کند. اين اصلی است که برای آينده دموکراسی در ايران اهميت دارد و آزاديخواهان را از مستبدان جدا می کند.  آزاديخواهان نه تنها انتخابی بودن سيستم را می خواهند بلکه در مقابل هرگونه محدوديت بر آن و تقلب در شمارش و گزارش آراء می ايستند.

سام قندچی، ناشر و سردبير
ايرانسکوپ
http://www.iranscope.com
بيست و چهارم بهمن ماه 1391
February 12, 2013
1. ژنرال لاريجانی حکم اعدام "عوامل فتنه گر" را صادر کرد

2. بازهم تشکر از آيت الله خامنه ای اينبار برای انتخابات اسفندماه

3. قانونگذاري با رأي مستقيم و ايران
4. نسرين ستوده از زبان «کاسپر شاپ ِ» ايران
http://www.newsecularism.com/2012/12/3.Monday/120312.Sam-Ghandchi-Re-Nasrin-Sotudeh.htm

توهماتی دربارهء اپوزیسیون خارج از کشور (ويرايش دوم)

توهماتی دربارهء اپوزیسیون خارج از کشور (ويرايش دوم)
سام قندچی
ه این پرسش توجه کنیم: «چرا اپوزیسیون خارج کشور در سی ساله اخیر، برعکس دوران پیش از انقلاب، فعالیت مؤثری نداشته است؟» گمان می کنم که این یک پرسش اصلی است که در ذهن خود فعالان اپوزیسیون از یکسو و کسانی که این اپوزیسیون را فقط تماشا می کنند، از سوی دیگر، وجود دارد و هرکس، بقول مولوی، «از ظن خود» برای آن پاسخی، گفته و ناگفته، دارد. اما اگر این پاسخ ها را دسته بندی کنیم ملتفت می شویم که اغلب آنها دارای پایه و مایهء استواری نیستند و در عمل نمی توانند ما را به سوی راه حلی که قابل اجرا باشد رهنمون شوند.

در این مقاله قصد اصلی ارائه پاسخی شخصی به این پرسش است اما، قبل از دست زدن به آن، می خواهم برخی از پاسخ های شناخته شده را مورد بحث قرار دهم.

1. مدعیان عضویت در اپوزیسیون اشخاصی کاذب و هوادار حکومت اسلامی اند

این پاسخ اغلب از جانب کسانی مطرح می شود که خودشان در دوران رژیم قبلی جزو اپوزیسیون نبوده اند. از میان معتقدان به این پاسخ می توان بخصوص به سلطنت طلبان و پادشاهی خواهانی اشاره کرد که نوک حمله خود را به سوی جمهوریخواهان می گیرند و، در متن این حمله، به این نکته توجه دارند که فعالین سیاسی ضد حکومت پادشاهی در گذشته عموماً جمهوریخواه بوده و، در نتیجه، جمهوریخواهان هم در تحقق انقلاب اسلامی نقش داشته اند و هم هنوز دل از آن نکنده اند.

آنها نسبت به صداقت اپوزیسیون جمهوریخواه شک دارند و تا می توانند سعی در خراب کردن این فرد و آن فرد در اپوزیسیون جمهوریخواه می کنند. این دعواها را پایانی نیست. آنها فکر می کنند که اگر اپوزیسیون چمهوریخواه می خواست واقعاً علیه جمهوری اسلامی مبارزه کند، می توانست در این مدت تشکیلات عریض و طویلی مانند «کنفدراسیون دانشجويی قبل از انقلاب» را در خارج بسازد و جمهوری اسلامی را به چالشی جدی بگیرد. آنها اختلافات بین این اپوزیسیون را نیز همچون یک جنگ زرگری می بینند که همه را آچمز و بی حرکت کرده است.

2. عدم اتحاد جمهوریخواهان و سلطنت طلبان موجب بی عملی است

این نظر را بیش از همه از بسیاری از «جمهوریخواهان سابقاً فعال» در جنبش سیاسی خارج کشور، که برخی شان رسماً به سلطنت طلبان پیوسته اند و برخی نیز هنوز خود را جمهوریخواه می دانند، می شنویم.

و چرا این اتحاد ممکن نشده؟ در این مورد نیز نظرها گوناگون است.

3. عوامل نفوذی حکومت اسلامی مانع حرکت اند

بنظر می رسد که بیشترین افراد این پاسخ را درست دانسته و به توانائی ملی، عملی و تکنیکی حکومت اسلامی در نفوذ در داخل صفوف اپوزیسیون بهای بسیاری می دهند.

البته می توان پاسخ های دیگری نیز در این مورد یافت. اما به همین سه پاسخ بسنده کرده و می کوشم نشان دهم که اگرچه هر سهء این پاسخ ها دارای عناصری از واقعیت هستند اما، نه تک تک و نه با هم، پاسخ درخوری برای پرسش ما فراهم نمی کنند؛ و چرا؟

مشکل همهء اینگونه پاسخ ها در آن است که وضعیت اپوزیسیون بعد از انقلاب در خارج کشور را با اپوزیسیون قبل از انقلاب و، مثلاً، «کنفدراسیون دانشجوئی» مقایسه کرده و با این خط کش می خواهند وضعیت امروزی را اندازه گیری کنند.

اگرچه این مقایسه از بنیاد غلط است اما بد نیست چند واقعیت را در این زمینه مورد توجه قرار دهیم و توجه کنیم که در دوران پیش از انقلاب هم دو عنصر «تفرقهء نیروها» و «نفوذ دستگاه های امنیتی رژیم» وجود داشته است.

در سال های رژیم شاه، حتی زمانی که بزرگترین تظاهرات علیه او در واشنگتن برگزار می شد، اختلافات درون کنفدراسیون آنقدر زیاد بود که این تشکیلات را به چندین سازمان جداگانهء کاملاً مستقل از هم تقسیم کرده بود. با این همه هر کدام از آن خرده سازمان ها قادر بودند هزاران نفر را به کنگره های خود جلب کنند و فریاد تظاهر کنندگان شان در خیابان های شهرهای آمریکا و اروپا، طنین انداز بود. همچنین، اگرچه تفرقه در صفوف اپوزیسیون آن دوران بسا بیشتر از امروز بود ولی حرکت ضد رژیم جریانی قوی داشت.

و اگر بخواهیم از نفوذ رژیم در اپوزیسیون صحبت کنیم (چه نفوذ در تعیین خط مشی ها و چه نفوذ فیزیکی عوامل اطلاعاتی) باید به یادآوریم که در زمان شاه هم همهء انواع این نفوذها وجود داشت و حتی یک بار نزدیک بود یکی از عوامل ساواک در بالاترین سطح کنفدراسیون به رهبری برسد. در واقع، در همه جای دنیا و در همهء تشکلات سیاسی اپوزیسیون های حکومت های مختلف این وضعیت وجود داشته است اما، جریان کلی فعالیت اپوزیسیون های کشورهای مختلف گاه قوت داشته و گاه دچار ضعف شده اند. در نتیجه می توان گفت که این عامل نیز نمی تواند پاسخ درخوری برای پرسش مورد نظر ما فراهم کند.

در عین حال، تصور اینکه روشنفکران جمهوریخواه باعث سقوط رژیم شاه شدند نیز سخت کاذب است اما همین توهم بشدت به نفرت های بین ما دامن می زند. در واقع روشنفکران دوران شاه، چه چپی و چه جبهه ملی، چنان نیروئی نبودند که بتوانند موجب سقوط رژیم سلطنتی شوند (1).

حال بپردازم به تحلیل و پاسخی که بر واقعیت خارج کشور پس از انقلاب تکیه دارد. در واقع، هیچ توطئهء گسترده ای در کار نیست. تنها ترکیب جمعیتی ایرانیان خارج کشور در 30 سال گذشته است که با ایرانیان مقیم خارج در 30 سال پیش از آن تفاوت ماهوی پیدا کرده است و در دوران کنونی اکثریت ایرانیان مقیم خارج، چه بخواهیم و چه نخواهیم، مهاجرینی هستند که به دنبال ساختن زندگی بهتر برای خود و خانواده شان در خارج از ایران هستند و به همین علت هم چندان توجهی به اپوزیسیون ندارند، چه اپوزیسیون متحد باشد و چه نباشد.

به کلام دیگر، دلیل وضعیت بی تحرک خارج از کشور نه ربطی به اختلافات سلطنت طلبان و جمهوريخواهان دارد، نه به متحد بودن یا نبودن فعالین جنبش سیاسی مربوط است و نه به نفوذ رژیم در اپوزیسیون. علت این واقعیت را باید از یکسو در «ترکیب جمعیتی ایرانیان مقیم خارج» در بعد از انقلاب اسلامی و، از سوی دیگر، در چند و چون واقعی یک جنبش مدنی در داخل کشور جستجو کرد.

وضعیت ایرانیان خارج کشور همیشه یک شکل نبوده است (2).

در دوران شاه، جمعیت اصلی این ایرانیان را دانشجویانی تشکیل می دادند که به خارج می آمدند تا تحصیل نموده و به ایران برگردند و کار کنند. البته ممکن بود که برخی در خارج ماندگار شوند؛ ولی هدف اکثریت آنها بازگشت به ایران بود. در عین حال، اطلاعات این دانشجویان دربارهء جامعهء ایران بسیار اندک بود و آنها تازه در خارج با جنبه های مختلف سیاسی و اجتماعی جامعهء داخل کشور آشنا می شدند و جسته و گریخته مطالبی را دربارهء ایران یاد می گرفتند و وقتی آن مطالب را با وضعیت حوامع دموکراتیکی که در آن درس می خواندند مقایسه می کردند آرزومند آن می شدند که کشوری که به آن برمی گردند نیز همانگونه باشد. به همین علت، اکثر آنها به سوی اپوزیسیونی سیاسی که رژیم گذشته و استبداد سیاسی آن را هدف قرار داده بود، جلب می شدند.

صرفنظر از پناهندگان سیاسی که روز بروز تعدادشان کم شده و بسیاری شان هم دست از فعالیت سیاسی کشیده اند، امروزه اما جمعیـت اصلی ایرانیان خارج کشور را کسانی تشکیل می دهند که بهتر و بیشتر از بسیاری از فعالین سیاسی واقفند که ایران تحت تسلط حکومت اسلامی چگونه کشوری است و اساساً به همین دلیل تصمیم گرفته اند که به خارج از آن مهاجرت کنند. در نتیجه هر گونه کوشش اعضاء فعال اپوزیسیون در راستای افشای رژیم برای آنان حکم تکرار دانسته ها را دارد و آنها نظیر دانشجویان 40 سال پیش نیستند که کسی بخواهد برایشان دربارهء جامعه ای که از آن آمده اند افشاگری کند. خودشان همه چیز را بهتر می دانند و به همین علت حرف های تبعیدیان و پناهندگان اساساً برایشان اتلاف وقت است.

به این نکته اضافه کنید این واقعیت را که آنها نه برای مبارزه با رژیم که برای بهتر کردن وضع زندگی خودشان بخارج آمده اند و، در نتیجه، با همهء بی علاقگی به رژیم ایران، اولویت کارشان مبارزه با آن نیست. این مهاجرین می خواهند زندگی شان بهتر شود و اگر می خواستند دست به مبارزهء مدنی بزنند چه بسا که در ایران کنونی می ماندند و نیازی به خروج از کشور حس نمی کردند. در نتیجه، به استثناء عدهء بسیار کوچکی از مبارزین داخل کشور که در این سال ها مجبور به خارج شدن بوده اند، 99 درصد کسانیکه طی دهه های اخیر مهاجرت کرده اند هدفشان بهتر زندگی کردن بوده است که حق هر انسانی است و نمی شود به کسی از بابت آن خرده گرفت.

همچنین، اکثر این مهاجرین خواهان برقراری روابط حسنه بین کشورهای محل اقامتشان و ایران هستند ـ نه به این خاطر که فکر می کنند جمهوری اسلامی دولت خوبی است بلکه چون می خواهند راحت به ایران سفر کنند و برگردند، با آن تجارت داشته باشند، و از خدا و خرما یکجا استفاده کنند.

بدینسان، می شود گفت که «تبعیدیان ایران»، که بدنهء اصلی اپوزیسیون حکومت اسلامی را تشکیل می دهند، چه عضو اپوزیسیون قدیم، چه جمهوریخواه و چه سلطنت طلب، اساساً در خارج از کشور حمایتی ندارند. در این مورد بد نیست دو سازمان خارج کشوری را با هم مقایسه کنیم. از یکسو جریانات سیاسی فعالی نظیر «گروه مهر» (3) را داریم، که به درستی خواستار افزودن شرط رعایت حقوق بشر به زمینه های رابطه کشورها با ایران است. متأسفانه این تشکل که خود را حتی مدنی می داند تا سیاسی، در میان مهاجرین پا نگرفته است. در برابر آن سازمانی نظیر «نیاک» (4) را داریم که از حقوق و امکانات شغلی و تجاری مهاجرین ایرانی در خارج و برقراری روابط حسنه بین آمریکا وجمهوری اسلامی دفاع می کند و در میان مهاجرین ایرانی در آمریکا نیز بسیار ریشه کرده است و از نظر مالی نیز قادر بوده است مدیران حرفه ای استخدام کند و حقوق بدهد و حتی از آمریکا کمک مالی (5) بگیرد و تشکیلات خود را گسترش دهد. بحث های مربوط به لابی گری و برخورداری از کمک های حکومت اسلامی در واقعیتی که بیان شد تفاوتی بوجود نمی آورد و از دایرهء بحث کنونی خارج است  (6).

به عبارت ديگر، می توان گفت که سخنان تبعیدیان ایرانی در خارج از کشور بیشتر مورد توجه ایرانیان داخل بوده تا مهاجرین مقیم خارج و به همین دلیل هم هست که وقتی، در سال های اخیر برخی از فعالین داخل به خارج آمده اند از آنچه دیده اند جا خورده و بسیاری از امیدهای کاذب شان نسبت به خارج از بین رفته است.

درک وضعیت متزلزل و ضعیف فعالان اپوزیسیون خارج از کشور، و نیانداختن تقصیر این وضعیت به گردن این و آن، یا به گردن فقدان اتحاد و نفوذ عوامل رژیم، خود می تواند ـ هم برای خودشان و هم برای مبارزان داخل کشور ـ سرآغاز توهم زدائی و بنیاد نهادن حرکات سیاسی بر واقعیت باشد. در حال حاضر، بیشتر آن دسته از فعالین جنبش سیاسی که در زمان شاه رهبران تشکلات واقعی بودند، امروز دیگر رهبر چیزی جز خاطرات گذشتهء خود نیستند. در عین حال، دیگر چنان تشکلاتی که بتواند کار گسترده و مؤثری انجام دهد نه وجود دارد و نه وجودش امکانپذیر است. در نتیجه، مطرح کردن چهره های بازنشسته و دادن تصورهای کاذب حاصلی جز ایجاد بی اعتمادی نسبت به بازماندگان اپوزیسیون سابق در نزد نیروهائی که در گذشته بخشی از اپوزیسیون نبوده اند، نخواهد داشت و تصور نخواهد شد که اینها می توانند نظیر گذشته چنان جنبشی را سازمان دهند ولی نمیخواهند (7).

و حال ببینیم که بر بنیاد آنچه که نامش را نگاه واقع گرایانه به فضای اپوزیسیون خارج می گذارم، لااقل در کوتاه مدت، چه می توان کرد. بنظرم، در بهترین حالت، نیروهای متفرق اپوزیسیون باید در جستجوی آن باشند که چگونه می توانند در خدمت اهداف و کنش های جنبش مدنی داخل کشور باشند (8).
در این مورد هم نباید دست به ایجاد توهمات تازه زد و باید دانست که همین خدمت هم بسیار محدود خواهد بود. چرا که نیروهای جنبش مدنی در داخل کشور نه تنها قویتر، که گسترده تر نیز هستند و امکانات بهتری ـ چه از نظر مالی و چه از نظر فکری ـ دارند.

در عین حال نباید با غلوکاری و به رخ کشیدن امکانات مهاجرین ایرانی در خارج، که در فعالیت های اپوزیسیون شراکت نمی کنند و امکانات شان ربطی به تبعیدیان ندارد توهمی را ایجاد کنند که مآلاً همین فعالیت های مختصر را نیز بی حاصل خواهد کرد. چرا که اگر در ذهن داخل کشوری ها این توهم بوجود آید که دست تبعیدیان با دست مهاجران در یک کاسه است و با این همه اقدام مؤثری صورت نمی دهند، آنگاه این تصویر کاذب حاصلی جز نا امیدی و تنفر از تبعیدیان نخواهد داشت؛ چرا که مبارزین داخل تصور خواهند کرد که ما می توانیم اما نمی خواهیم به آنان کمکی کنیم.

توجه کنید که سخن از ناتوانی کامل اپوزیسیون نیست، بلکه حرف بر سر آن است که این اپوزیسیون نسبت به هویت و ماهیت خود دچار توهم است و در عین حال این توهم را به اپوزیسیون داخل کشور هم سرایت می دهد. توانائی این اپوزیسیون تنها زمانی قابل تحقیق و تحقق خواهد بود که تصورات و نگرش ها توهم زدائی شده و واقع گرائی بر آنان حکمروا شود.

در آن صورت ما، در خارج، دارای اپوزیسیونی خردمدار و واقع گرا خواهیم بود که قصد کرده است امکانات اندک خود را در خدمت مبارزه ای بگذارد که از جانب اپوزیسیون داخل کشور اجرا می شود؛ بی آنکه همین توان محدود را با سوء ظن های بی اساس در راستای نابودی یکدیگر به هدر دهد. در این صورت مبارزین داخل هم قادر خواهند بود، بدون داشتن توهم، روی امکانات واقعی ما حساب باز کنند.

به امید جمهوری آینده نگر  فدرال، دموکراتیک، و سکولار در ایران،

سام قندچی، ناشر و سردبیر
ایرانسکوپ
http://www.iranscope.com
بيست و هشتم بهمن ماه 1391
شانزدهم فوريه 2013

------------------------------
ويرايش اول
11  شهریور 1387
Sept 1, 2008
------------------------------

پانویس

1. در این مورد در نوشته زیر این موضوع را مورد بحث قرار داده ام و در اینجا لزومی به تکرار آن نیست:
http://www.ghandchi.com/352-taraghikhahi.htm  

2.  در گذشته های دورتر، زمان امیرکبیر، حتی موضوع مهاجرین به خارج طور دیگری بوده است که دربارهء آن در نوشتار دیگری در گذشته بحث کردم و لازم به تکرار در اینجا نیست:
http://www.ghandchi.com/518-technocrats.htm

3. گروه مهر http://www.mehr.org  

4. سازمان نیاک http://www.niacouncil.org  

5. Grant

6. نگاه کنید به مطلبی دربارهء «لابی جمهوری اسلامی»
http://www.ghandchi.com/473-IRILobby.htm   
7. کنفرانس های بی حاصل ايرانيان در خارج
http://www.ghandchi.com/731-iranians-abroad.htm

8. نگاه کنید به «گام بعدی در جنبش آینده نگری ایران:»
http://www.ghandchi.com/482-FuturistsNextStep.htm  

 

یکشنبه، بهمن ۱۵، ۱۳۹۱

بازهم درباره سلطنت دموکراتیک خيالی رضا پهلوی


بازهم درباره سلطنت دموکراتیک خيالی رضا پهلوی
سام قندچی
 
گرچه اين حقير در نوشته های مختلف خاطر نشان کرده ام که جمهوری سکولار در ایران لزومأ ضامنی برای دموکراسی نیست، معهذا از سوی دیگر همیشه تأکید داشته ام که سلطنت در ایران، مطمئنأ ضامن استبداد است و افسانه سلطنت دموکراتیک برای ایران، با ارائه نمونه های اسپانیا و انگلیس، تنها میتواند آنهائی را بفریبد، که از سلطنت ایران شناخت درستی ندارند.

چندگاهی تصور میکردم هدف اصلی رضا پهلوی، حقوق بشر در ایران است، و نه بازگشت سلطنت وقتی می گفت قبول دارد که يک شهروند عادی است. به همین دلیل امیدوار بودم که وی خود را از آنان که در پی احیأ دیکتاتوری محمد رضا شاه هستند، دور کند، و از تخت سلطنت *کناره گیریabdicate* کند، و پایان سلطنت پهلوی را اعلام کند.
 
دهسال پيش در زمان سالگرد 18 تیر در سال 1382 وقتی به دفعات فعالین سیاسی ایران وی را مورد خطاب قرار داده و خواهان کناره گیری وی از سلطنت شدند، او همه سخنان آنها را نشنیده گرفت، و بدینسان نقش دوگانه اش برای جنبش ایران پایان یافت.

آشکار شد که صحبت های رضا پهلوی درباره رفراندوم، راهی برای مشروعیت بخشیدن به کوشش وی برای بازگشت سلطنت بوده است. او میگوید مردم میتوانند سلطنت دموکراتیک خيالی وی را در رفراندوم انتخاب کنند، و وی از تصمیم آنها متابعت خواهد کرد. ولی اگر کسی بخواهد از رفراندومی در این مورد متابعت کند، یک رفراندوم 30 سال پیش در ایران انجام شد، که اکثریت عظیم مردم ایران سلطنت را به دور ریختند. و اگر رضا پهلوی آن نتیجه را نمی پذیرد، چرا وی باید نتیجه رفراندوم دیگری، که در آن شکست بخورد، را بپذیرد؟ وی میتواند دوباره ادعا کند که رفراندوم مشروع نبوده است، و این حدیث ادامه یابد، تا زمانیکه سلطنت در رفراندومی برنده شود.

در همه اين 30 سال هم مردم از جمهوريت شکايتی نداشته اند و اعتراضشان به عدم احترام به انتخابشان بوده است. حالا اگر سلطنت در رفراندوم فرضی وی برنده شد، آیا سلطنت به مردم اجازه میدهد هرچند سال یکبار، اینگونه تصمیم گیری درباره نظام را، دوباره از طریق رفراندوم تکرار کنند؟ به عبارت دیگر آیا سلطنت حاضر است رفراندوم هرچند سال یکبار نظام را نهادی کند، مثلأ هر 4 سال یکبار مردم حق داشته باشند تصمیم بگیرند سلطنت را نگهدارند، یا آنرا به سیستم دیگری عوض کنند. اگر امروز استدلال میشود که آنان که در رفراندوم قبلی برای رژیم حکومتی ایران تصمیم گرفته اند، حق نداشتند برای آنانکه امروز در ایران زندگی میکنند و واجد شرایط رأی دادن هستند، تصمیم بگیرند، آیا منطقی نیست که آیندگان نیز همین را بگویند، و انتظار داشته باشیم رفراندوم تعیین سیستم هرچند سال یکبار تکرار شود؟

واقعیت امر این است که همه اینها بازی های سیاسی است. اگر رضا پهلوی واقعأ معتقد بود که یک شهروند عادی ایرانی است، وی سالها پیش از تخت سلطنت کناره گیری کرده بود، تا در شرایط مساوی با هر شهروند دیگر قرار گیرد، با حقوق سیاسی برابر. اگر رضا پهلوی اجازه دارد منصب سیاسی خود را از طریق موروثی منتقل کند، چرا از طریق همین رفراندوم، دیگران نیز نتوانند همان امتیاز را برای خود کسب کنند، آنگونه که در عصر فئودالیسم، در ایران و نقاط دیگر، بسیاری از مقامهای دولتی موروثی بوده اند، و نه فقط مقام پادشاه. و یا بالعکس چرا فرزند وی بایستی بتواند حق پادشاه شدن داشته باشد، و فرزند دیگران از چنین حقی محروم باشد. کجای این سیستم امکان برابر شهروندان و انتخاب بر مبنای شایستگی است؟

سام قندچی، ناشر و سردبير
ايرانسکوپ
http://www.iranscope.com
پانزدهم بهمن ماه 1391
February 3, 2013


مقاله مرتبط:

رضا پهلوی آلترناتيو دموکراتيک ايران را نمايندگی نمی کند
http://www.ghandchi.com/741-reza-pahlavi-not-democratic-alternative.htm

سلطنت يعني تبعيض بر مبناي اصل و نسب
http://www.ghandchi.com/499-MonarchyDiscrimination.htm
 
چه کسی در مورد رابطه رضا پهلوی و پرويز ثابتی دروغ می گويد؟